Over mijn carrière als bakkershulpje zou ik een boek vol kunnen schrijven. Aparte klanten, de heisa tijdens feestdagen, ongenode gasten en de grappen en grollen onder het personeel. Hoewel de wekker vroeg gaat, is het werk nooit saai. Niet voor niks is Je maakt het mee bij de Emté! een veelgehoorde uitspraak.

Tijdens het gros van de zaterdagochtenden moet ik me om 5 uur melden bij de bakkerij. De broodsnijmachine in de hoek van de afdeling is mijn vaste stekkie en ik kan daar op mijn gemakje wakker worden, terwijl ik enkele honderden broden wegsnijd en ondertussen een boterhammetje eet en een kopje thee of café chocolat drink. Om 8 uur is het gedaan met de rust en worden de supermarktdeuren geopend, waarna de klanten – vaak nog een tikkeltje slaperig of humeurig – de winkel binnen komen druppelen.

In mijn nu alweer drie jaar durende carrière als bakkersvrouw zijn er wel wat memorabele momenten geweest. Met collega I. chocoladebollen vullen in een bloedstollende race tegen de klok omdat ze gewoonweg niet aan te slepen waren, Kerstmutsen dragen en de voortreffelijke homemade erwtensoep van collega B. tijdens de decembermaand, een dronken jongen die om 6 uur ’s ochtends ineens op de werkvloer stond omdat hij worstenbroodjes wilde kopen (hoe kwam hij in godsnaam binnen??), alle muzikale intermezzo’s, flauwe grappen, gezellige pauzes en ontelbare lachbuien. Daarnaast moet ook het feit dat je het als 22-jarige single niet altijd even makkelijk hebt op de bakkerswerkvloer zeker niet vergeten worden. Er worden om de haverklap pogingen gedaan om je te koppelen aan collega’s en elke week wordt er gevraagd naar je niet tot nauwelijks bestaande liefdesleven. En ja, natuurlijk zijn er ook zeker de mindere momenten, maar die vallen uiteindelijk toch in het niet bij alle gezelligheid.

Dit weekend kon ik weer een nieuw memorabel moment aan de lijst toevoegen. Na een beroerde nacht met maar drie uur slaap (typisch gevalletje slapeloosheid) kwam ik enigszins geradbraakt en ietsje te laat bij de supermarkt aan. Verbaasd keek ik naar de bakkerij, waarom liepen mijn drie al aanwezige collega’s daar in het donker rond? Dat werd al snel duidelijk toen ik eenmaal de afdeling opliep, waar collega B. – omringt door waxinelichtjes – zijn gebakjes stond te maken. Blijkbaar waren er nieuwe sleutels aangeleverd voor het kantoortje, maar werkten die niet. Dat had als gevolg dat we daar niet naar binnen konden en dus ook de lichtknoppen niet bereikbaar waren. Na veel gedoe, het optrommelen van mensen met sleutels, vijf pogingen om de deur te openen zonder beoogd resultaat en het bellen van de bedrijfsleider, zat er maar één ding op: de deur intrappen. Collega E. (hij gaat vanaf nu door het leven als ‘bakker Kingkong’) had drie pogingen nodig, maar toen vloog de deur uit de sponning en hadden we weer licht en muziek. Ergens vond ik dat ook wel weer jammer, het had wel iets zo met al die lichtjes. Een sfeerimpressie staat hieronder, ziet het er niet gezellig uit? ;)