Het was een normale vrijdagmiddag. Zoals wel vaker voorkomt, ging ik weer nét iets te laat weg van huis, waardoor ik me een ongeluk moest fietsen om op tijd bij het station te zijn en lijn 300 te halen. Onhandig sleurde ik mijn weekendtas en rugzak voort, terwijl ik gehaast over het busstation hobbelde. Gelukkig stond de 300 er nog en opgelucht hees ik mijn hebben en houden door de deuren. Wat afwezig groette ik de buschauffeur en checkte in.

‘Hey, jij bent toch dat meisje van die blogs?’
Verbaasd keek ik de buschauffeur aan, die naar schatting een paar jaar ouder was dan ikzelf. Kende ik hem? Volgens mij niet, anders had ik dat wel onthouden..

‘Ja, jij schrijft toch die columns voor GoedBezigBus? Die ontvangen wij altijd bij onze nieuwsbrief.’
Eindelijk viel het kwartje en enigszins verbouwereerd bevestigde ik zijn eerder gestelde vraag. Dit was raar.

‘Ze zijn altijd leuk om te lezen! En jij bent toch ook een vriendin van die en die?’
Bij dat compliment liep ik knalrood aan en wederom moest ik instemmend knikken op zijn vraag. Hij bleek in dezelfde flat als een vriendin van me gewoond te hebben, wat is de wereld toch klein!

Nog enigszins overrompeld nam ik ergens halverwege plaats in de bus. Ik was herkend, mijn blogs werden gelezen! Ik voelde me spontaan Carrie Bradshaw uit Sex and the City die levensgrote billboards van haar nieuwe boek op rijdende bussen voorbij ziet komen. Natuurlijk droeg ik uitgerekend vandaag die fijne doch oncharmante baggy broek en deed mijn kapsel de titel ‘Coupe Wanhoop’ eer aan, had ik dat..

Sinds die dag lijken de buschauffeurs met de week aardiger te worden. Op een enkel minder busmoment na (enkele weken terug zat ik helemaal achterin en stootte ik elke keer dat we over een hobbel reden bijna mijn hoofd tegen het plafond, blijkbaar wilde de buschauffeur in kwestie erg graag naar zijn vrouw toe) kan ik stellen dat ik vaker dan voorheen wordt getrakteerd op jolige begroetingen en stralende glimlachen. Hoewel de rode loper nog net niet wordt uitgerold en popcorn nog steeds niet bij de busrit inbegrepen zit, lijken de bussen vaker op tijd te rijden en heb ik nooit meer in de bus hoeven te staan. Zouden die buschauffeurs doorhebben dat ze in de gaten gehouden worden? Dat elke misstap een vernoeming in één van mijn blogs op kan leveren? Ik lachte stiekem in mijn vuistje bij die gedachte en het duiveltje op mijn rechterschouder stak grijnzend zijn drietand de lucht in.

Toen ik een uur later de bus uitstapte, kreeg ik nog een vrolijke zwaai van de buschauffeur en lachend wuifde ik terug. Goedgemutst liep ik naar huis, GoedBezigBus-blogster zijn is zo gek nog niet!

Deze blog verscheen ook op goedbezigbus.nl