Vanmiddag zat ik in de bus toen een gezin met twee kleine kinderen instapte. Het meisje was verkleed als kleine Piet en zwaaide trots met haar gekleurde hoedje inclusief grote veer. Met een grijns hoorde ik hoe ze al zingend ‘Sexy als ik dans’ moeiteloos afwisselde met ‘Zie ginds komt de stoomboot’, terwijl haar moeder zichtbaar verkleurde bij elke keer dat haar kleine telg het woord ‘sexy’ in de mond nam.
Terwijl de bossen en weilanden steeds meer plaatsmaakten voor grijze gebouwen, bedacht ik dat het contrast tussen de gebeurtenissen in Parijs en de aankomst van Sinterklaas eigenlijk niet groter kan. Hoe voor deze kleine, onbezorgde kinderen hier nog even hun grootste zorg de glimmende pakjes in hun schoen zijn.
Gisteren deelde oud-collega Jozien op haar Facebookpagina een prachtig gedicht van Annie M.G. Schmidt. Ik was even vergeten wat zij naast de kinderboeken waarmee ik ben opgegroeid nog meer voor mooi werk heeft gemaakt. En hoe actueel dit stuk wat betreft de boze grotemensenwereld ook 65 jaar later helaas nog steeds is…
Prachtig gedicht inderdaad! Ik kende ‘m nog niet, dus thanks voor het delen.
Mooi gedicht. Die sla ik even op.
Mooi gedicht en helaas zijn al die nare dingen die er gebeuren van alle tijden. Bedankt voor het delen!
Wat een ontzettend mooi gedichtje inderdaad!
Ik kende het gedicht ook nog niet, ik word er wel een beetje verdrietig van.
Mooi gedicht! Ben blij dat ik het nu ook ken. Ik kan mij er helemaal in vinden; soms wil ik wel terug naar die onbezorgde kindertijd… :/
Wat ontroerend en hoe goed het aansluit ook op mijn gedachtenwereld zaterdag. Ik heb het soms ook helemaal gehad met deze grote mensen wereld. Maar blijkbaar was dag 50 jaar geleden dus ook al zo.
Heel mooi gedicht inderdaad.
Wat een contrasten hé in één weekend..
Hopelijk krijgen de kinderen er niet al te veel van mee.
Oh, prachtig! Ik houd ook zó van de gedichtjes van Annie M.G. Schmidt! En met de gebeurtenissen van de afgelopen dagen is deze nu gewoon ontroerend..
Mooi geschreven! Ik vind het contrast ook zo groot, de ene dag worden er mensen afgeslacht en de volgende dag komt de Sint hier aan en zette alle kinderen hun schoen. Ik hoop uit de grond van m’n hart dat deze ‘oorlog’ snel voorbij gaat. Niemand is meer veilig vandaag de dag, en dat maakt me bang.
Een heel mooi en toch wel emotioneel gedichtje. Konden we maar voor altijd kinderen blijven, onbezorgd, gewoon gelukkig met de kleinste dingen, en niet druk hoeven te maken over de wreedheid van de wereld.
Wauw wat een mooi en confronterend gedicht. Stiekem word ik er wel verdrietig van dat onze grote boze mensen wereld zo is… Maar gelukkig (ook ondanks alle ellende) zijn er ook heel veel mooie dingen. En stiekem geloof ik nog in unicorns hoor. ;)
Ik krijg altijd kippenvel van dat gedicht. En inderdaad, juist in deze periode is het heel toepasselijk. Ik hoop dat wereld inderdaad nog heerlijk onbezorgd is voor kinderen.
Wat een prachtig gedicht. Je zou niet denken dat het al zo oud is. Het is zo actueel. Jammer dat je niet soms even terug kunt, de grotemensenwereld uit…
Wauw! Ben er stil van. Heel mooi gedicht inderdaad!
Wat een mooi gedicht Sylvia! Annie was een heel bijzondere vrouw. Gisteren in de bibliotheek zag ik dat er een boek is geschreven over haar leven. Die ga ik maar eens lezen!